نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است           کوه غم بر شانه های بوتراب افتاده است

شاخه های یاس دارد بر زمین می افتد و           در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است

زخم و پهلو، میخ و سینه، خون و بازوی کبود           بر دو دستش زخم سنگ آسیاب افتاده است

بافۀ موهای دختـر بین دستانش رهاست           چشمهای بی فروغش رو به خواب افتاده است

آیه آیه سوره سوره نور می آید به گوش           جبرئیل از عرش دنبال جواب افتاده است

از ندامت میخ سر کوبیده بر دیوار و در           بر تن وجدانش انگاری عذاب افتاده است

یاس دیگر بر زمین افتاده، بین کوچه ها           بوی نرگس می وزد عطر گلاب افتاده است